son gün
Kayıp yalnızlığımı bulma yolumda gözümün göremediği ama hislerimin sonuna kadar hissettiği, kara buluşmaların verdiği yorgunlukta ayakta durmaya çalışıyordum bir nevi.. Kimsesizler mezarlığında ruhumu dinlendiriyor, kütüphanelerde canlandırma yolunda ilerliyordum.. Çalışmaktan sıkılmış bir şekilde derin hayallerimin içerisinde kayboluyordum tekrar tekrar.. Hayal denen duygusu belli olmayan kaynağımdan vazgeçmiştim artık.. Ne kadar güzel hayal kurduysam hepsi tersine döndü.. Gerçekleşmesi için hayatımı ortaya koysam dahi gerçekleşmemesi için hayat benimle yarışa girmişti resmen.. Yalnız yaşamaya zorluyordu bir nevi.. Aşkın, sevginin, dostluğun, arkadaşlığın anlamsızlaştığı bir hayattı bu.. Yakın geleceğin son günleriydi belki de..